خواهرانه

فرض کن حضرت مهدی(عج) به تو مهمان گردد

ظاهرت هست چنانیکه خجالت نکشی؟

باطنت هست پسندیده ی صاحب نظری؟

خانه ات لایق او هست که مهمان گردد؟

لقمه ات در خور او هست که نزدش ببری؟

پول بی شبهه و سالم ز همه دارائیت

داری آنقدر که یک هدیه برایش بخری؟

حاضری گوشی همراه تو را چک بکند؟

با چنین شرطی که در حافظه دستی نبری

واقفی بر عمل خویش تو بیش از دگران

میتوان گفت تورا شیعه اثناعشری؟

 نوکری بر در این خانه مواجب دارد

ترک این خانه هم انگار عواقب دارد

نوکر حضرت ارباب کمی دقت کن

بردن نام حسین سجده واجب دارد...

من نه عاشق بودم 

و نه محتاج نگاهی که بلغزد بر من

من خودم بودم و یک حس غریب

که به صد عشق و هوس می ارزید

من خودم بودم دستی که صداقت می کاشت

گر چه در حسرت گندم پوسید

یک شبی مجنون نمازش را شکست
بی وضو در کوچه لیلا نشست

عشق آن شب مست مستش کرده بود
فارغ از جام الستش کرده بود

سجده ای زد بر لب درگاه او
پر زلیلا شد دل پر آه او

نذر کردم با بیایی، هرچه دارم مال تو

چشم های خسته ی پر انتظارم مال تو

یک دل دیوانه دارم با هزاران آرزو

آرزویم هیچ، قلب بیقرارم مال تو.

یا مهدی...

من خدا را دارم و کسی هی می گفت:
من خدا را دارم،
گوشه تنهایی
زیر نورمهتاب
در سکوتی مبهم
با خودش نجوا داشت

دل من یه قفلـــــــــــه اما دل تو مثل کلیــــــده

میخوام از تو بنویسم کاغذام همش ســــــفیده

یه سوال عاشقـــــــــــونه بگه هرکسی میدونه

اونکه دادم دل و دستش چرا دل به من نمیـده؟

چقدر دعـــــــا کنم من خــــــدا رو صدا کنم من؟
.......